* * * ( გადასახედიდან )

გულს იმედებით ვფერავდი,

ვარდით   მეფინა  სავალი,

ოცნება   მქონდა ფერადი,

ტკივილიც მქონდა  მრავალი...

ფიქრმა სად აღარ  მატარა ,

ფიქრმა რა იცის საზღვარი ?

გაუსაძლისი გამხდარა ,

გამოგონილი  ზრაპარი...

მიჭირს სიჩუმის ატანა ,

დათმენაც მიჭირს ამგვარი ,

იმედი მყოფნის პატარა,

მუხუდოს მარცვლის სადარი.

მისხლობით აიწონება , რაიც იყო და რაც არი ,

ახლა ვხვდები , რომ ცხოვრება

 მართლა ყოფილა   ზ ღ ა პ ა რ ი .